Of ik zin had om op een wetenschappelijke manier aan mijn ideale levenspartner gekoppeld te worden? Mijn kortstondige periode op Tinder bleek de eerste auditieronde voor het programma Blind Getrouwd. Moest ik meer ervaring hebben met dit soort van vluchtige contacten, dan had de profielfoto van de jongedame in kwestie - zet er twee kinderen, een jongen en een meisje, bij en je hebt de ideale setting voor de catalogus van een Zweedse meubelgigant - een alarmbelletje bij me moeten doen afgaan. Perfectie bestaat enkel wanneer je deze zelf creëert. Wetenschap heeft hier maar weinig van doen.

Ik doe graag mee. Ik ben er graag bij. Maar als ik wil gaan, dan ga ik. Nu. Vaak zonder afscheid, foetsie. Van de dansvloer, mijn fiets op, en weg. De nacht in. Alleen. Ik kan intens genieten van de stilte. Geen drukte. Geen andere mensen. Op zo ’n momenten is stilte mijn allerbeste en enige vriend. Dan laad ik op, voor een volgend feestje.

Muziek is sinds de komst van de mp3 dichterbij dan ooit. Iedereen heeft wel een mp3-speler en haalt met enkele muisklikken àlles wat ooit verschenen is in huis. Sterker nog: je hebt het vaak al vóór het zelfs verschenen is. Maar vraag een doorwinterde muziekliefhebber naar zijn favoriete vorm van muziek en hij zal je ‘vinyl’ antwoorden. Altijd.

Ik was de enige van de jongens die graag dood ging.

Hij lag nu al enkele uren onbeweeglijk verscholen achter 4x4 terreinwagens en verkeersborden. Zijn hoofd deed pijn van de opperste concentratie waarin hij verkeerde en zijn gat jeukte, maar hij mocht zijn aandacht geen seconde laten verslappen. Niet nu. Dat ene moment kon ieder ogenblik daar zijn. Eén seconde, één slag en zijn slachtoffer is volkomen weerloos. Zijn spieren staan strak en de zenuwen gespannen op het moment dat de 4x4 waarachter onze held zich uren geleden in een hinderlaag had gelegd langzaam wegrijdt.

Ze zat naast me op bed. De klok toonde enkele minuten over tien, en het monotone getik van de secondewijzer was het enige geluid in de kamer. Dat het getik een eigen echo had, merkte ik nu voor het eerst. Ze huilde toen ze me de vraag stelde. Niet op een luide dramatische manier, maar de tranen rolden over haar wangen. ‘Waarom?’

Moest je mij met een dier vergelijken, welk dier zou ik dan zijn? Normaal sla ik ze over, die vragen, te weinig plaats,… en als je al een diertje bent dan is het wel mijn knuffelbeer. Zo een pluchen exemplaar, op ’t randje van mijn bed. Zo eentje die er altijd is. Eentje die je begrijpt en die naar je luistert, wanneer je zachtjes geheimpjes fluistert. Maar kom, speciaal voor jou, probeer ik het eens… Het éne moment ben jij de Bambi op pagina 7 van mijn sprookjesboek. Poserend voor de camera, nog snel je bruine, glanzende haren in ’t gewenste model. Jouw zijdezachte vacht. Hoe je daar staat, zo naturel, alsof je je leven niets anders gedaan hebt. En dan die ogen! Altijd opnieuw een béétje verliefd worden.Twee grote, bruine kijkers die schitteren en niets liever willen dan de wereld rondom ontdekken, maar af en toe meer prijsgeven dan dat je zelf zou willen. Nachtelijke sterretjes weerkaatsen in een dun laagje verdriet, ‘t gemis van wat er niet meer is. De jonge, onzekere Bambi die enkele pagina’s geleden nog vertwijfeld zijn eerste pasjes op het ijs moest zetten, is groter geworden. Heel langzaam maakt de onzekerheid plaats voor nieuwe dingen. Welk dier je nu bent? Ik weet het niet. Nog jong in ieder geval. Een zebra-, of ezelsveulentje, ’t koppige zit erin. Een klein paardje! Huppelend door ’t leven. Al dartelend door de wei zet je je eerste stapjes in de journalistieke wereld. Alles is nieuw. Alles is wennen. Je kan de wereld aan, denk je, maar bij ieder nieuw geluid sta je snel weer achter mama. Je kan nog niet zonder, maar je probeert. Iedere dag, één stapje verder. Tot je ‘r komt.Waar komt? Ben ik een ander dier nu? Eentje met vleugels. Je slaat ze uit. Nog niet met van die krachtige slagen, resoluut vooruit, maar in golfjes. Vlindervleugeltjes! Je bent een vlindertje nu. Je fladdert, ’t is nog wat onzeker soms, maar ’t gaat vooruit. Voorzichtig. Niet te ver weg. Van bloempje naar bloempje, een beetje proeven van ’t leven. Maar weet, je bent kwetsbaar nu. Zo’n vleugeltje scheurt zo snel. Je gaat vallen, veel vallen. Maar vlindertjes wegen niet veel, ze vallen zacht. Ze vallen op, door stijl en pracht! Je bent mooi. Je lijkt wel van goud, wanneer je fladdert in de ondergaande zomerzon. Maar iedereen vindt jou mooi, allemaal willen ze je wel hebben. In een bokaaltje, naast hun bed. Of om te laten zien aan hun vrienden. ’t Zijn geen gezonde tijden voor een vlindertje als jij. Moet ik alweer veranderen? De vleugeltjes mag je houden. Maar ‘t zijn er stevige nu, met van die maagdelijk, witte, donzen veertjes. Een vogeltje ben je nu! Je zingt ’t mooiste lied. Engelengezang. Eerlijke liedjes, over eerlijke gevoelens. Als een klein, hulpeloos vogeltje heb ik je leren kennen. Net uit het nest gevallen, en met de hand opgevoed tot het prachtige schepseltje dat je inmiddels bent. Stapje per stapje. Je verenpakje staat je mooi. Voorlopig blijf je nog even hier, maar je instinct zal je de wereld doen rondtrekken. Je wil alles gezien, gevoeld, geproefd hebben. ’t Liefst hou ik je bij mij in een kooitje, maar ik mag niet egoïstisch zijn. Nog even en je bent in de fleur van je leven, je vleugels worden sterker met iedere ervaring, hoe klein ook, en zijn bijna klaar om je te dragen. Ooit komt de dag dat je ze uit zal slaan Dan laat ik je vrij, maar blijf je voorlopig nog even dicht bij mij?

De zon die van mijn veel te kleine tentje een oven maakte en de vele mensen die zich strompelend een weg trachtten te banen tussen tenttouwen en weggegooide blikjes bier door, maakten dat ik veel te vroeg wakker was, of gaven mij op z’n minst dat idee. Ik wreef het gras uit mijn haren, en zocht in een slaapdronken roes gewoontegetrouw naar het espresso apparaat naast mijn bed. Een kop stomende koffie helpt me aan de dag te beginnen. Mijn persoonlijke amfetaminespuit. Mijn methadon voor ten minste het komende half uur.

why you had to go....

Ik heb de papieren in orde gemaakt.

Als je maar hard genoeg wil, als je maar hard genoeg probeert, kan je heel erg veel. Dat hebben ze mij verteld. Klinkt mooi op papier. Op papier klinkt alles mooi. Op die manier heb ik leren fietsen. En ik denk dat jongleren, gitaar spelen, en koorddansen ook wel kan lukken. Misschien zelfs schaken én zingen. Of astronaut of koning worden! Ik moet gewoon hard genoeg willen. En oefenen, veel oefenen.En jou missen?