Ik doe graag mee. Ik ben er graag bij. Maar als ik wil gaan, dan ga ik. Nu. Vaak zonder afscheid, foetsie. Van de dansvloer, mijn fiets op, en weg. De nacht in. Alleen. Ik kan intens genieten van de stilte. Geen drukte. Geen andere mensen. Op zo ’n momenten is stilte mijn allerbeste en enige vriend. Dan laad ik op, voor een volgend feestje.
Maar ik doe ze niet allemaal. Het verplichte verjaardagsfeestje van tante Jos is niet aan mij besteed. Als er allerhande oppervlakkige gesprekken gevoerd moeten worden, pas ik. Over het kind, en de naam van het kind, en de naam die dat kind eerst zou krijgen maar niet kreeg,… Het is een sociale en mentale uitputtingsslag.
Daarom ook dat ik het nieuwe vriendje van je zus niet wil ontmoeten. Al doe ik het ongetwijfeld toch. Omdat ik van je hou. Ik doe alles voor de mensen die ik graag zie. Het is een misverstand dat ik niet van mensen hou. Dat doe ik wel. Maar dan wel enkel die mensen waar ik ook zelf daadwerkelijk wat mee heb. En sorry, maar daar hoort het zoveelste vriendje van je zus niet bij. Ik hoef geen allemansvriend te zijn. Zolang ik daar beleefd in blijf, is er niets aan de hand toch?
Ik ben graag alleen. Niet graag eenzaam. Ik spreek niet op voorhand af met vrienden als ik op café wil gaan. Of naar optredens. Toekijken. Meedoen, maar toch ook niet… Het is de ultieme ontspanning. In principe ben ik sociaal zeer selectief, maar mijn extraverte kantje zorgt ervoor dat ik op deze momenten gemakkelijk met mensen aan de praat geraak. Die contacten dan ook onderhouden is een tweede. Plannen maken helpt. Die plannen dan niet afzeggen ook.
Ik heb geen relatie en dat lijkt een groter probleem voor de buitenwereld dan voor mezelf. Het is op het soort feestjes die ik steevast probeer te vermijden dat tante Jos me vraagt of ik nog geen lief heb. Single dertigers krijgen een maatschappelijke stempel op gedrukt. Dat die keuze ook bewust kan zijn, daar lijkt niemand stil bij te staan. Ook financieel is het interessanter. Ik word omringd door mensen die zich van de ene in de andere onmogelijke relatie wringen. Of ze houden zich krampachtig vast aan hun huidige. Omdat het van hen verwacht wordt? Omdat ze niet alleen willen zijn? Ze niet alleen kunnen zijn? ’s Avonds staren ze samen wat doelloos naar tv. Slaapwel. En morgen doen we datzelfde nog eens opnieuw. Eenzaamheid is tweezaamheid geworden.
Nee, dan ben ik liever het beste van twee werelden: open en extravert als het moet, ik mis geen enkel feestje, en gesloten en rustig op andere momenten, ik kies zelf wanneer ik er toch eentje oversla. Dat ik goed met allerhande mensen kan opschieten is dan wel goed meegenomen, maar die zetel, dat bed en die boeken lonken altijd.
Reactie plaatsen
Reacties