Rock Werchter

De zon die van mijn veel te kleine tentje een oven maakte en de vele mensen die zich strompelend een weg trachtten te banen tussen tenttouwen en weggegooide blikjes bier door, maakten dat ik veel te vroeg wakker was, of gaven mij op z’n minst dat idee. Ik wreef het gras uit mijn haren, en zocht in een slaapdronken roes gewoontegetrouw naar het espresso apparaat naast mijn bed. Een kop stomende koffie helpt me aan de dag te beginnen. Mijn persoonlijke amfetaminespuit. Mijn methadon voor ten minste het komende half uur.

Dit is Rock Werchter. Een betere wereld waar andere wetten en regels gelden. Fysische wetmatigheden dienen nederig het hoofd te buigen en chemie wordt overboord gegooid.

Ik loop in mijn geruite boxershort naar het dichtstbijzijnde kraantje, gooi wat water in mijn zichtbaar vermoeide gezicht en voel me als herboren wanneer ik nog snel een T-shirt uit de tent rits en me in de richting van de wei begeef met in mijn hand een blikje lauw bier van een goedkoop merk.

‘Keep on Rocking in the free world’ Neil Young had me gisterenavond bij de keel gegrepen met zijn engelengezang en kennelijk had ik me nog niet helemaal uit die greep weten te bevrijden, als ik dat al wou. Aanstekelijk ‘danste’ ik over straat in de richting van de grote toegangshekken, onophoudelijk hetzelfde melodietje neuriënd terwijl mezelf begeleidend op een plastieken gitaartje dat ik eerder op de dag bij een promomeisje wist te versieren. (bij het meisje zelf had ik minder succes) Spoedig zou dit omslaan in een ander deuntje, er stond vandaag immers veel op het programma. Editors, Kings of Leon, Kate Nash, Sigur Ros, Radiohead. Ik betrad de wei rockend als Neil Young en zou buiten gaan springend en schreeuwend als Thom Yorke van Radiohead. Op dat vlak zijn mijn geheugen en gemoed maar ouderwetse cassettebandjes: éénmaal beluisteren en weer overschrijven met nieuwe muzikale helden.

Ik loop meteen tot helemaal vooraan het podium, iets wat naarmate de dag vordert steeds moeilijker zal worden, om er de jongens van The Whigs aan het werk te zien. Een veelbelovende garage rock band met hier en daar een knipoogje naar Pearl Jam en Nirvana. Afwezigen, die nog sliepen of territoriaal het laatste stukje gras dat nog niet besmeurd was met frieten en mayonaise trachtten te verdedigen volgens oeroude Italiaanse cattenaccio stijl, kregen ongelijk.

Ook de Editors deden wat van hen verwacht werd: de wei aan het springen krijgen met hun opzwepende pianomuziek. Afrekeninghits als An End Has A Start en Smokers Outside The Hospital Doors werden uit volle borst meegeschreeuwd door jong en oud.

De moeilijkste opdracht van de dag was misschien wel weggelegd voor de familie Followill (drie broers en hun neef) van Kings Of Leon. Waar ze vorig jaar nog geruggensteund werden door Eddie Vedder moesten ze nu alleen al het goede wat over hen gezegd en geschreven is geweest bevestigen. Het akelig juiste samenspel van gitaar en drum, doorweven met het typerende stemgeluid van Caleb Followill liet vrijwel niemand onberoerd en zorgde voor het eerste hoogtepunt van de dag.

Waar Ishtar niet in slaagde, kan het IJslandse Sigur Rós schijnbaar moeiteloos. Met betekenisloze klanken een publiek kippenvel bezorgen en tot tranen toe bewegen. Zoals reeds eerder bewezen bleken ze de ideale opwarmer voor Radiohead te zijn. Het was bijna middernacht maar donker werd het niet. De hemel was lichtblauw en zorgde voor een scherpe aftekening van de zwarte silhouetten van bomen en mensen. Thom Yorke trekt het zich niet aan en laat zijn gitaar ongeremd doordreunen. Zijn baslijn resoneert met mijn longen, doet mijn adem stokken en blijft nazinderen op de bodem van mijn maag. Hij speelt muziek uit zijn diepe ‘ik’. Zijn ziel kleeft aan de noten die hij de nachtelijke sterrenhemel injaagt. Dit is Werchter fysica. Het lijkt wel of de zon wordt tegengewerkt in haar neerwaartse beweging. De zee is ondoordringbaar geworden en duldt niets meer achter haar horizon. De maan is doodgegaan. Ik kijk in de ogen van het meisje naast me, ze lacht. Chemie blijft dan toch bestaan.

Morgen de laatste dag…