Knelpuntberoep

Hij lag nu al enkele uren onbeweeglijk verscholen achter 4x4 terreinwagens en verkeersborden. Zijn hoofd deed pijn van de opperste concentratie waarin hij verkeerde en zijn gat jeukte, maar hij mocht zijn aandacht geen seconde laten verslappen. Niet nu. Dat ene moment kon ieder ogenblik daar zijn. Eén seconde, één slag en zijn slachtoffer is volkomen weerloos. Zijn spieren staan strak en de zenuwen gespannen op het moment dat de 4x4 waarachter onze held zich uren geleden in een hinderlaag had gelegd langzaam wegrijdt.

De vooruitgang is eenieders vriend, maar niet de zijne. Dit zijn het soort anekdotes die zijn leven typeren. Alweer een tegenslag. Vroeger stond hij aan de top van het roverswereldje en kreeg hij dat wat hij maar verlangde. Hij boezemde angst in bij de mensen en dwong respect af van jongere leerling rovers. Tijdens de hoogdagen van zijn heerschappij wilden de vrouwen door niemand anders nog verkracht worden. Zelfs niet door hun eigen mannen, iets wat heel wat betekende toen.

Onze held is oud geworden. Er is een onoverbrugbare generatiekloof geslagen. Als authentiek struikrover heeft hij het steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. Het is een hondenstiel geworden. Een knelpuntberoep. Ook het romantische aspect is doorheen de jaren verdwenen. Uitgeholde wegen en donkere bospaadjes verdwijnen uit het straatbeeld en waar ze nog bestaan, woont geen mens de moeite waard te overvallen. De nieuwe generatie rovers volgt hun slachtoffers via GPS en satellietverbindingen. Ze rijden met auto’s en beschikken over draadloos internet op hun gsm’s. Bluetooth en mms. Onverklaarbare dingen waarvan onze held het bestaan niet eens durfde dromen.

De stapel bijkomend papierwerk is inmiddels zo groot geworden dat hij aan veldwerk bijna niet meer toekomt. Wil hij blijven bestaan in het roverswereldje dan zal hij een heuse bvba moeten oprichten met participanten die delen in de winst, en hij moet aandelen verhandelen op de beurs, en een secretaresse aannemen om hem doorheen de groeiende stapel papierwerk en de eenzame dagen te loodsen. Hij heeft lang genoeg gewerkt in harde omstandigheden, in weer en wind, sneeuw en ijs, niets kon hem deren. Vriestemperaturen waarbij het zaad in zijn ballen bevroor, en hittegolven waarbij datzelfde zaad het kookpunt bereikte, nooit gaf hij een krimp, maar deze tegenslag was er te veel aan. Wanneer zelfs je eigen schuilplaatsen je verraden, weet je dat je tijd gekomen is. Onze man hoeft zich niet meer gedeisd te houden. Hij ligt nu open en bloot te genieten van zijn brugpensioentje, ergens ver van hier op een exotisch strand. Een enkele keer nog zal hij zijn hand laten dwalen in de zakken van een nietsvermoedende toerist. Uiteindelijk was zijn werk ook maar een hobby.