Brussel Noord. Ik heb niets te doen en slenter maar wat doelloos door de gure steegjes. De stad is grauw en grijs en ik geef mijn blik slechts sporadisch de kans af te dwalen in de richting van de schaars verlichte ramen waarachter jonge, donkere meisjes hun eeuwige liefde trachten aan te prijzen, als ware het België’s nieuwste importproduct. Ik kan een nare jeugdherinnering maar niet onderdrukken.
Ik moet een jaar of acht geweest zijn toen ik Botje vond, drijvend op zijn rug in het aquarium. Botje was mijn toenmalige beste vriend, ik was ontroostbaar. Een paar uur later stonden mijn vader en ik voor tientallen verlichte raampjes waarachter de meest exotische vissen zwommen. Ik bekeek ze stuk voor stuk. Ik had er maar eentje voor het uitkiezen en ik moest naar de prijs niet kijken, zo had vader gezegd. De liefde die je van een goudvis krijgt, is al even vervangbaar als het beestje zelf. Je kan van het concept gaan houden. Het water, het glas, het blauwe neonlampje. Eventueel zelfs het verzonken kasteeltje op de bodem, te midden van halve glazen knikkers, maar liefde voor een vis is iets utopisch.
Pijpen, twintig euro. Sucer, vingt euro. Dat staat er. Neuken, baiser, vijfenzeventig euro. Een onstabiele markt. De prijs is volledig afhankelijk van vraag en aanbod en staat niet aangegeven per kilogram vers importvlees. Het staat te lezen in twee talen, maar ik betwijfel of één van deze zwarte diamanten begrijpt wat er geschreven staat. De enige taal die hier gesproken wordt, is die van de uitgebuite liefde. ‘Ja’ knikken tegen hun pooier. Oorvegen, slagen, verkrachting,… Ze moeten veel slikken. Ook letterlijk. Het kost enkele euro’s meer, maar slikken is zoveel geiler. Zeggen ze.
Een internationaal opgezet netwerk met vertakkingen naar de Filipijnen en Zuid-Amerika. Zijn exotische kutjes dan zoveel mooier, zoveel strakker of zoveel geiler dan Vlaamse? Bestaat er Überhaupt een verschil of zit het hem enkel in de prijs? Is de ware liefde van hart en ziel te onbetaalbaar geworden en zoeken we daarom onze uitvlucht tot het aangeprezen importvlees van achter blauw verlicht neonglas? Talloze gedachten verzamelen zich ter hoogte van mijn hoofd. Ik ontken hun aanwezigheid niet, maar weiger ze te ordenen. Daarvoor is het nog te vroeg.
Ik sta voor tientallen glazen raampjes met blauwe lichtjes, en keur ieder exemplaar, stuk voor stuk. Ik zoek het mooiste meisje uit en betaal de gevraagde twintig euro. Ze zet zich op haar knieën en opent mijn broek. Ik sluit mijn ogen en droom weg. Mijn gedachten zijn bij Botje.
Reactie plaatsen
Reacties