Op mijn knieën naast het bed. Handen gevouwen.

Ze is nu al drie weken begraven en nog steeds vind ik rommel van haar. Gisteren nog drie plastic zakjes die ze achter de koelkast had laten vallen, maar nooit heeft opgeraapt. Een glas met een restje limonade – helemaal vastgekoekt natuurlijk -

Wie ben ik?

De rest van haar klas was de gids gevolgd, maar zij is blijven staan. Alleen.

Brussel Noord. Ik heb niets te doen en slenter maar wat doelloos door de gure steegjes. De stad is grauw en grijs en ik geef mijn blik slechts sporadisch de kans af te dwalen in de richting van de schaars verlichte ramen waarachter jonge, donkere meisjes hun eeuwige liefde trachten aan te prijzen, als ware het België’s nieuwste importproduct. Ik kan een nare jeugdherinnering maar niet onderdrukken.